Ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου αποδεικνύουν ότι κατέχουν καλά τη συνταγή της επιτυχίας. Το «Δικό μας σινεμά» είναι ένα έργο που κινείται σε πολλά επίπεδα, ξεπερνώντας με αξιοθαύμαστη ευκολία τις παγίδες που θα μπορούσαν να προκύψουν σε θέματα ρυθμού, δραματικής οικονομίας ή σαφήνειας όσον αφορά το story. Οι θεατές παρακολουθούν μια πρωτότυπη ιστορία που δανείζεται τη γλώσσα του είδους που τιμάει, του ελληνικού κινηματογράφου των δεκαετιών ’50, ’60 και ’70, και περιστρέφεται γύρω από δύο καλλιτεχνικά ζευγάρια και τις ερωτικές τους περιπέτειες.

Ταυτόχρονα, χρησιμοποιώντας έμμεσες αναφορές σε αληθινούς πρωταγωνιστές και σε γνωστές ταινίες της εποχής, το έργο μάς κλείνει το μάτι και, παράλληλα, αποτίνει φόρο τιμής στον ελληνικό κινηματογράφο «της χρυσής εποχής» και ειδικά στον Φίνο και στη Φίνος Φιλμς. Την ίδια στιγμή, το «Δικό μας σινεμά» τιμάει δίπλα όλους όσοι υπηρέτησαν την υπόθεση «ελληνικός κινηματογράφος» και τους ανθρώπους του θεάτρου που έδωσαν την ψυχή τους στο σανίδι, ενώ εμμέσως προσφέρει μια εν τάχει επισκόπηση της ιστορίας της Ελλάδας της εποχής.

Το έργο είναι αξιοσημείωτα εύρυθμο, έχει συναίσθημα και χιούμορ (αν και για το δεύτερο περιμέναμε περισσότερα από το ταλαντούχο δίδυμο), όμως δεν αποφεύγει την παγίδα να γίνει επιδερμικό, καθώς στηρίζεται στα κλισέ των ελληνικών ταινιών τόσο σε επίπεδο χαρακτήρων όσο και σύνθεσης της υπόθεσης. Αυτό αναμενόμενα επηρεάζει και το στήσιμο της παράστασης, που περιορίζεται στη διευθέτηση των αμέτρητων σκηνών που εναλλάσσονται πάντως με θαυμαστή ευρυθμία. Έπειτα, κάπως θολό καταλήγει το ιδεολογικό του πρόσημο, καθώς στο ευφρόσυνο κλίμα του εντάσσονται με μάλλον επιφανειακή διάθεση κάποια από τα κρίσιμα πολιτικά γεγονότα της Ελλάδας του 1960.